به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه صد و سه و شانزده وصدو هفده سوره بقره پرداخته است.
وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللَّهُ وَلَداً سُبْحَنَهُ بَلْ لَّهُ مَا فِى السَّموتِ وَالأَرْضِ كُلٌّ لَّهُ قَنِتُونَ
بَدِیعُ السَّمَواتِ وَالأَرْضِ وَإِذَا قَضى أَمْراً فإِنّمَا یَقُولُ لَهُ كُنْ فَیَكُونُ
(یهود، نصارى و مشركان) گفتند خداوند براى خود فرزندى اختیار كرده است. او منزه است، بلكه آنچه در آسمانها و زمین است از آنِ اوست و همه در برابر او فرمان بردارند.
او پدید آورنده آسمانها و زمین است و هرگاه كه فرمانى (براى وجود چیزى) صادر كند، فقط مىگوید: موجود باش، پس آن چیز فوراً موجود مىشود.
یكى دیگر از افكار و عقاید باطل اهل كتاب كه براى حق جلوه دادنِ دین خود مطرح مى كردند آن بود كه هر كدام پیامبر خود را فرزند خدا مىدانستند.
یهود مىگفتند «عُزیر» فرزند خداست و مسیحیان مىگفتند «عیسى» پسر خداست. جالب آنكه مشركان مكّه نیز فرشتگان را دختران خدا مى پنداشتند كه كارهاى او را انجام مىدهد.
این آیه این پندارهاى غلط و بدون دلیل را كه در میان عوام مردم رواج یافته بود ردّ مىكند و خدا را از هرگونه فرزندى پاك و مبّرا دانسته و مى فرماید:
خدایى كه هم خالقِ آسمانها و زمین است و هم حاكم بر آنها، چه نیاز و كمبودى دارد تا از طریق فرزند گرفتن، آنرا جبران نماید.
اصولاً مقایسه خود با خدا و تصورى انسانگونه از خدا داشتن، تصورى غلط است كه باعث مىشود انسان محدودیتهاو خواستههاى وجود خودش را براى خدا در نظر بگیرد. در حالیكه (لَیْسَ كَمِثْلِهِ شَىْء) هیچ چیز مثل و همانند او نیست.
اكنون درس هایى را كه از این آیات آموخته ایم مرور مى كنیم:
* تعصّب و گروه گرایى هاى نابجا، انسان را به كارها و سخنانِ جاهلانه مى كشاند. تنها خود را حق مىداند و حاضر به پذیرش حق دیگران نیست.
* مساجد، سنگر مبارزه با كفر و شرك است لذا دشمن سعى در خرابى بناى ظاهرى و معنوى آن دارد. پس باید تلاش كنیم، مساجد چنان پررونق و پرجمعیت باشد كه دشمن از نفوذ در آن بترسد.
* والدین و مربیان و همچنین خادمان و متولیان مساجد، نه فقط نباید مانع حضور كودكان و نوجوانان در مساجد شوند بلكه باید همواره آنانرا به حضور در مجامع مذهبى تشویق كنند.
* خداوند جهت و محّل خاصى ندارد. به هر سو رو كنیم خدا آنجاست اما حكمتِ قبله آن است كه اجتماعات بزرگِ عبادى هماهنگ و همسو، آنهم به سوى اولین مركز توحید یعنى كعبه باشد.
* خدا، انسان نیست كه نیاز به فرزند و همسر داشته باشد. او خالقِ انسان و فرزند و همسر است چنانكه خالق و حاكم همه هستى است. آنچه در ذهن از خدا تصور كنیم، مخلوق ماست نه خالق ما.
